Afrika

Reisdagboek - Een semester in Marokko: Afscheid nemen

ENG

Ik zal beginnen met vertellen waarom ik voor een semester naar Marokko ga, en wat ik daar precies ga doen. In het derde jaar van een universitaire opleiding heb je een zogenaamde ‘discretionaire ruimte’. Dit is een semester waarin je kunt kiezen om een minor te doen, naar het buitenland te gaan of om stage te lopen. Ik besloot dat ik graag in het buitenland wilde gaan studeren. Na twee selectierondes werd ik geselecteerd voor een onderzoek minor in Rabat, Marokko. Ik had me voor deze minor ingeschreven omdat ik voor mijn studie International Studies al gespecialiseerd ben in het Midden Oosten. De minor heet ‘Moroccan culture and society’ en wordt gegeven aan het NIMAR (het Nederlands instituut in Marokko). In het eerste helft van de minor zal ik les krijgen in Marokkaans Arabisch en zal ik leren hoe ik kwalitatief onderzoek moet doen. In de tweede helft van de minor moet ik een echt kwalitatief onderzoek uitvoeren naar de Marokkaanse cultuur en maatschappij. In Marokko zal ik de eerste maand bij een gastgezin gaan wonen, en daarna ga ik gewoon op mijzelf wonen.

Een grote verrassing

Op zondag middag, 3 september, gaf ik een klein afscheidsfeestje voor familie en een aantal vrienden. ’s Avonds zou ik met mijn gezin uiteten gaan. Het feestje was gezellig, we hadden erg geluk met het weer, en er was veel familie gekomen om mij uit te zwaaien. Toch was ik een klein beetje teleurgesteld dat maar drie vriendinnen op waren komen dagen om mij uit te zwaaien. ’s Avonds gingen we uiteten. Onderweg had ik al snel door dat mijn moeder ‘’per ongeluk’’ de verkeerde kant op reed richting Lutjebroek in plaats van Hoogkarspel. Pas toen we op het pad van Monique’s huis stonden, besefte ik dat er misschien wel eens iets heel anders gepland was dan een avondje uiteten. Toen ik het huis in liep hoorde ik al Marokkaanse muziek en het rook er heerlijk. Ik kwam binnen en daar stonden mijn vriendinnen in prachtige Marokkaanse kleding heerlijk Marokkaans eten aan het koken. Ze hadden een surprise party georganiseerd!! Ik kreeg de allermooiste jurk aan en werd verwelkomt met een heerlijk kopje Marokkaans munt thee. Samen genoten we van heerlijke couscous, tabbouleh, briouats en nog veel meer. Het was echt een verrassing en ik had het totaal niet verwacht! Wat een geluk heb ik met mijn vrienden en vriendinnen. Een mooi afscheid en een goede start voor mijn semester in Marokko.

Het echte afscheid

Op 7 september was het eindelijk zover. De wekker stond om 03.15 zodat ik op tijd op het vliegveld zou zijn. Het afscheid nemen ging vrij snel omdat het erg druk was bij het inchecken van de bagage. Ik was 2,5 uur van te voren op het vliegveld. Na 1,5 uur gewacht te hebben bij de incheckbalie, ruim een half uur gewacht te hebben bij de douane en een boete van €70,- voor een te zware koffer kwam ik 10 minuten voor het sluiten van de gate gelukkig op tijd aan. In het vliegtuig zat ik naast een man uit Grootebroek die 12 jaar geleden naar Frankrijk was verhuisd, erg toevallig! Ook de vrouw naast hem woonde een groot deel van het jaar in Frankrijk. Na 1,5 uur kwam ik aan in Marseille. Hier had ik een overstap van 4 uur. Het vliegveld was alleen heel erg klein dus ik begon me flink te vervelen. Tot overmaat van ramp kwam er ook nog eens een half uur vertraging bij. Ook kreeg ik weer een boete van €20,- voor mijn te zwarte bagage. 2,5 uur later kwam ik aan op het vliegveld van Rabat in Marokko. Ik moest van alles invullen en er werd gevraagd naar mijn adres in Marokko, maar die had ik nog niet.. De vrouw achter de balie zei dat ik toch echt een adres nodig had. Gelukkig mocht ik uiteindelijk toch het land in met als adres de naam van het Nimar waar ik ga studeren. Ook kreeg ik nog een stempel in mijn paspoort (daar word ik zo gelukkig van). Buiten het vliegveld werd ik opgewacht door Rachid van het Nimar. Hij sprak alleen Frans en Arabisch dus communiceren ging niet heel makkelijk. Toch hadden we in de auto al snel een gesprek aangezien hij een Ajax horloge uit Amsterdam om had. Plots zette Rachid de auto stil op een drukke weg en stapte hij uit om mijn koffers uit de auto te halen. Een beetje geschrokken stapte ik ook uit. Zou ik aan deze drukke weg gaan wonen? Maar nee, het gastgezin waar hij mij naar toe zou brengen woonde midden in de oude medina van Rabat, en daar konden we niet met de auto komen. Zo kwam het dat we met een grote roze en een witte koffer door de smalle steegjes van de oude medina van Rabat liepen, terwijl het zweet op ons voorhoofd gutste, en onze neuzen werden gevuld met honderden verschillende geuren (van munt en kruiden tot rottende ratten), op weg naar het gastgezin waar ik de komende maand zal verblijven.