Reisdagboek - Een semester in Marokko: Verblijven bij een gastgezin
Shit
De eerste indruk van het gastgezin was goed. Ik werd ontvangen door een
klein meisje die in gebrekkig Engels vroeg wat mijn naam is. Later bleek dat
dit het enige was wat de familie in het Engels kon vragen, en veranderde mijn
naam al snel in dingen als ‘’Foetna’’ en ‘’Toefna’’. Maar het huis was
prachtig, betegeld met prachtige Marokkaanse mozaïeken. Een huis in 1001 nacht stijl.
De familie bestond uit een vrouw met haar zoon (van mijn leeftijd) en drie
dochters (van een jaar of 10, 8 en 3). Ook haar zus woont in hetzelfde huis en
doet het grootste deel van het huishouden. Naast mij, sliepen er ook regelmatig
toeristen in een soort bed&breakfast. De familie was onwijs gastvrij. Op de
eerste avond werd ik direct meegenomen naar de kermis, en op mijn derde dag
naar een familie uitje naar het strand. Het enige minpuntje was de douche. Die
bestond namelijk uit een emmer met (gelukkig warm) water en een klein bakje om
je mee af te kunnen spoelen. Ook was het begin erg onwennig, de familie was
lief, maar toch kwam de vraag ‘Waarom doe ik dit ook al weer?’ regelmatig bij
me op. Helemaal toen ik na drie dagen al op de wc belandde. Ik zal jullie de
verdere details besparen, maar trap niet in kraampjes die flesjes water
verkopen wat stiekem kraanwater is en check altijd of de dop van het flesje
niet al eerder open is geweest. Zelfs als je heel dorstig bent. Ik heb er een
wijze les van geleerd. Dit incident zorgde er ook voor dat ik mijn eerste twee
Marokkaanse schooldagen miste. Mijn eerste indruk van Marokko was dus: shit.
Letterlijk.
|
|
Het echte Marokkaanse leven
Gelukkig voelde ik me na ruim een week eindelijk weer helemaal beter, en kon ik
toen echt beginnen met genieten van het leven in Rabat en Marokko. Terwijl ik
in de eerste week de medina liever ontliep vanwege ‘de verschrikkelijke geur en
de drukte’ – wat vrij moeilijk was aangezien mijn gastfamilie midden in de
medina woonde – veranderde mijn mening
in de tweede week drastisch. Ook het idee dat het leven in een gastgezin toch
niet helemaal mijn ding was verdween langzamerhand, en ik begon de dagelijkse
ontbijtjes op bed zodra ik het licht aan deed flink te waarderen. Je kunt bijna
wel zeggen dat ik naast het ziek zijn, ook wel last heb gehad van een
cultuurshock. Langzaam ging ik het echte Marokkaanse leven leven. Ik heb zo
ondertussen geleerd dat boodschappen doen in een supermarkt echt heel duur is
(lees: €3,- voor een pakje chocolate chip cookies), dus dat je beter je spullen
in de souk kunt halen. Dat de sinaasappelsap die op straat wordt verkocht
overheerlijk is. Dat avondeten om een uur of 11 ’s avonds vrij vroeg is (voor
mijn gastgezin dan). Dat stoppen voor een zebrapad echt bijzonder is en dat je
je maar gewoon voor de auto’s moet gooien anders kun je nooit oversteken (ik
zit te wachten op een ongeluk). Ik ben zelfs de stad in gegaan in mijn pyjama.
Gewoon normaal. Ohja, en kakkerlakken in de keuken zijn ook echt een ding.Na twee weken les (voor mij één week), hadden we een geweldige schoolreis naar het platteland en naar de palm oase Skoura. Van te voren waren we allemaal gewaarschuwd voor reisziekte, omdat de busreis meer dan 12 uur zou duren en een groot deel hiervan door het Atlas gebergte zou gaan. Gelukkig waren de bussen klein en erg luxe, en reden de buschauffeurs erg rustig. Na precies 12 uur rijden kwamen we aan in het dorpje waar we zouden verblijven. Het bleek dat Skoura een klein stadje was in de palm oase, en dat rondom dat stadje vele kleine dorpjes waren met als hoofdgebouw een ‘Kasbah’ die werd gebruikt als een hotel. We kwamen aan in het pikkedonker en het laatste deel van de reis ging over onverharde wegen (lees: op en neer in de bus). De leraren verbleven in de Kasbah, en wij werden verdeeld over gast families uit het dorpje. Samen met twee andere meiden van het Nimar verbleef ik bij Fatima. We sliepen op de grond, maar hadden veel geluk met stopcontacten en stromend water (en zelfs een tv!). Tijdens de drie volle dagen in Skoura moesten we verschillende observatie opdrachten uitvoeren (om te leren hoe we kwalitatief onderzoek moesten doen). Hiervoor brachten we bijvoorbeeld een bezoek aan een markt, een andere erg oude Kasbah en liepen we rond in het dorpje waar we verbleven. Maar meestal waren we heerlijk aan het relaxen op de banken van de Kasbah met Marokkaanse thee en koekjes. Dit was erg gezellig. Ook de lunch die we kregen in de Kasbah was geweldig! Op onze laatste avond in Skoura hadden de leraren een Marokkaans feest georganiseerd voor ons en onze gastgezinnen in de Kasbah. Toen we thuis kwamen van de observatie opdrachten was Fatima al op ons aan het wachten met het avondeten. Tot er plots iemand op de deur klopte. Het bleken twee vrouwen te zijn die ons voorzagen met henna op onze handen. Ook kregen we van Fatima prachtige Marokkaanse jurken aan. De eerste keer in mijn leven dat ik niet hoefde te stressen over wat ik aan moest naar een feest. Er was een Marokkaanse band met allerlei verschillende muziek instrumenten. Ze dansten en zongen en natuurlijk deden wij mee. Een perfect einde van 4 geweldige dagen in Skoura.
|  |
Op de weg terug naar Rabat hadden we nog een tussenstop bij Aït Ben Haddou en kregen wij de mogelijkheid om in Marrakesh
uit te stappen om hier het weekend door te brengen. Natuurlijk deed ik dit
samen met 7 andere meiden van het Nimar. Van te voren hadden we al een hotel
met zwembad geboekt. Tijdens onze 3 dagen in Marrakesh gingen we naar het
drukke Djemaa el Fna plein, de Majorelle tuinen, het Bahia Palace, het Dar Si
Said, een Marokkaanse dinner show, verschillende leuke restaurants (en de Mac),
en last but not least mijn absolute favoriet: de prachtige Ben Youssef Madrasa.
Verder hebben we ook heerlijk genoten van het zwembad en ben ik éindelijk een
beetje bruin geworden. Op zondag moesten we helaas weer naar huis en namen we
trein voor een 5 uur durende trip terug naar Rabat. Terug naar het echte
schoolleven en naar de laatste week in mijn gastgezin.
|
|
|
|
Over het algemeen moet ik zeggen dat ik mijn ervaring met
het leven in een gastgezin echt onwijs leerzaam vond. Ik heb ik onwijs veel
geleerd van mijn gastgezin over het leven in Marokko en zou ik er zo opnieuw
voor kiezen, en het iedereen aanraden, om voor een bepaalde tijd bij een
gastgezin te gaan wonen. Waar ook ter wereld. Ondanks dat het soms wat
moeilijker is dan gewoon op jezelf wonen is het een flinke uitdaging en een
kans die je waarschijnlijk maar één keer in je leven krijgt! Maar, ook al heb ik
genoten van de Marokkaanse Tajine om 11 uur ’s avonds, de vrijdag middag
couscous met de familie, en het zoete ontbijt op bed met Marokkaanse thee, keek
ik stiekem toch wel weer uit naar een lekker bord pasta pesto om een uur of 7. En
studeren zonder Arabische telefoongesprekken of huilende kinderen op de
achtergrond zou ook wel fijn zijn.
0 comments