Reisdagboek - Roadtrippen door Jordanië

Amman

Na ons chaotische avontuur in de Egyptische hoofdstad Caïro, was onze aankomst in Amman, Jordanië een verademing. Waar in Caïro een lange rij stond om het vliegveld te verlaten, ging het in Amman verassend gestructureerd. Waar we in Caïro tussen toeterende en stinkende auto’s op zoek moesten naar onze chauffeur, stonden ze in de Jordaanse hoofdstad keurig in een rijtje opgesteld op een parkeerplaats vol elektrische auto’s. Het hoogtepunt van onze aankomst: meezingen met de zelfgemaakte CD van de favoriete artiest van onze chauffeur: Shakira. Tot onze schrik was zelfs onze hotelkamer gereed om de afgesproken tijd. Wat een verrassing. Het enige wat onze stemming nu nog kon bederven was ziek worden. En dat is dan ook precies wat er tijdens onze eerste nacht in Jordanië gebeurde.

Gelukkig bleek het achteraf allemaal mee te vallen, maar het zorgde er wel voor dat Stef in eerste instantie in zijn eentje Amman moest ontdekken. Toch heb ik mezelf ’s middags uit bed weten te krijgen, en hebben we samen nog de prachtige Amman Citadel bezocht. Zonde van onze tijd in Amman was het wel. Het is namelijk een prachtige stad die een bezoek zeker waard is. Goede reden om ooit nog terug te keren.

Let the roadtrip begin!

De volgende dag ging een stuk meer volgens planning. ’s Ochtends stond onze huurauto op ons te wachten en kon onze rondreis echt beginnen. Waar we het eerste stukje nog door het drukke stadscentrum van Amman moesten rijden, kwamen we al snel op de rustige en prima aangelegde snelweg uit. Op naar de Dode Zee. Toch besloten we nog één tussenstop te maken. Een tussenstop waarvoor we ruim 30 minuten steil omhoog moesten rijden. Mount Nebo. Dé berg waar volgens de overlevering Mozes na 40 jaar door de woestijn rondzwerven eindelijk het beloofde land zag en vervolgens stierf. Of dat allemaal waar is zullen we nooit weten, maar het uitzicht over de Dode Zee en Israël was er zeker. En het was ook erg bijzonder om samen met Joodse, Christelijke en Islamitische mensen allemaal dezelfde kerk te bewonderen.

Vervolgens daalden wij weer af. Op naar het aller laagste punt op aarde. De oever van de Dode Zee. Na aankomst werden wij door de temperatuur direct herinnerd aan het feit dat wij ons zo ver onder zeeniveau bevonden. Het was blafheet. Ruim 45 graden. Toch besloten we er juist op het heetste moment van de dag op uit te gaan en in de, eveneens hete, Dode Zee te zwemmen (of nou ja, drijven). Goede keus? Nee, niet echt. Binnen een half uur begon alles te branden en toen we half buiten bewustzijn terug kwamen bij onze accommodatie was mijn gezicht niet rood, maar paars. Dus spendeerden we de rest van de middag lekker onder de airconditioning.

Gelukkig was onze accommodatie wel prachtig gelegen. We overnachtten bij Mujib Chalets. Een kleinschalig park opgezet door de nationale organisatie voor het behoud van de natuur, met een stuk of vijftien prachtig gelegen witte chalets. Met allemaal een magisch uitzicht over de Dode Zee. Tegen de zonsondergang gingen we er weer op uit. Het was al een stuk frisser dus nu konden we echt genieten van het olieachtige water op onze huid. En al drijvend op de dode zee zagen we de zon onder gaan aan de overkant, achter de bergen van Israël.

Autopech op het laagste punt op aarde

De volgende dag hadden we alles goed uitgestippeld. We zouden op tijd starten met de Siq Trail in het Wadi Mujib Natuurreservaat, vervolgens nog even opfrissen, onze spullen inpakken en uitchecken, en dan doorrijden in de richting van Wadi Musa, het stadje van wereldwonder Petra. Helaas liep het allemaal net iets anders. Het bezoekerscentrum van het Wadi Mujib natuurreservaat lag aan de overkant van onze accommodatie. Maar was het nog ongeveer 200 meter bergop lopen om er te komen. Dus besloten we vanwege de hitte heel lui om met de auto te gaan. Toen we aankwamen en onze auto parkeerden zagen we tot onze schrik dat we een lekke band hadden opgelopen tijdens die kleine 200 meter rijden. Daar ging onze perfecte planning. Alhoewel er binnen twee uur een nieuwe band werd gebracht door onze verhuurder hebben we toch uiteindelijk 4 keer de 200 meter bergopwaarts moeten lopen om onze spullen vóór 12 uur uit ons huisje te krijgen. Onze luiheid werd direct bestraft.

Een paar uur later dan verwacht begonnen we dan toch met de Siq Trail. Het Wadi Mujib Natuurreservaat was ooit een rotsachtig gebied, die in het verloop van miljoenen jaren uit elkaar zijn gescheurd. Vandaag de dag zijn in de nauwe doorgangen zoetwater rivieren ontstaan. De Siq Trail volgt zo’n rivier, tussen twee enorme kliffen. Anders dan buiten deze kliffen is het hier lekker koel. Tijdens de hike loop je tegen de stroom in, moet je stukken zwemmen, jezelf vooruit trekken aan touwen en watervallen opklimmen met touwladders. En dat te midden van een prachtige omgeving. Terug volg je dezelfde weg als heen, en dat betekend dat alle watervallen die je heen hebt moeten beklimmen, nu spontaan zijn veranderd in waterglijbanen. Een van de leukste en mooiste hikes die wij ooit hebben gemaakt. Zo werd het laagste natuurreservaat op aarde toch nog een absoluut hoogtepunt van onze reis door Jordanië.

Na de hike reden we direct door in de richting van Wadi Musa. We reden over extreem steile bergweggetjes in de middle of nowhere, waar we geen telefonisch bereik hadden en het buiten boven de 40 graden was. Hadden we dan toch geluk met dat we een lekke band kregen op een parkeerplaats naast een restaurant met airco en toiletten..? Ook zorgden deze weggetjes voor een voortdurend prachtig uitzicht. Tegen de tijd dat we aankwamen bij ons hotel was de zon al aan het ondergaan. We besloten direct uitgebreid te gaan eten op het dakterras van het hotel, en besloten vervolgens ook spontaan om tóch een bezoek te brengen aan Petra by Night.

Petra by Night is een evenement dat drie keer per week wordt georganiseerd. Tijdens dit evenement is de smalle toegangsweg tussen hoge kliffen (eveneens genaamd de Siq) richting het bekendste monument van Petra, de treasury, prachtig verlicht met duizenden windlichtjes. Hoewel het prachtig was, werd de magie flink verstoord door de honderden andere mensen die hetzelfde idee hadden, maar continu gebruik maakten van zaklampen. Ondanks dat we tot tranen toe geroerd werden door de ongelooflijke schoonheid van de treasury, had het misschien toch mooier geweest als we Petra by Night hadden overgeslagen en onze eerste blik op de treasury hadden geworpen bij daglicht, zonder honderden andere toeristen om ons heen. Het idee van Petra by Night is mooi, de uitvoering ook, maar de realiteit is toch wel anders.

Het wereldwonder Petra

Onze eerste volle dag in Wadi Musa begon vroeg, heel vroeg. Zo vroeg dat we het ontbijt, dat vanaf 6 uur beschikbaar was, moesten overslaan. Om 6 uur ’s ochtends hadden wij de 20 minuten lange wandeling door de Siq er al op zitten. Met als resultaat de prachtige treasury van Petra helemaal voor ons zelf. Voor een minuut of 5 om precies te zijn. Anders dan veel mensen denken bestaat het wereldwonder Petra niet enkel uit deze prachtige tempel. Petra is een grote stad die ooit het thuis was van meer dan 25.000 inwoners. Er was dus nog een hoop meer te zien. Dus liepen we, nadat we een aantal uren van de treasury hadden genoten, door naar prachtige plekken als het Romeinse theater, de poort van Hadrianus en de tempel van de gevleugelde Leeuwen. Vergezeld door vele honden, katten, kamelen en ezels. En toch zo nu en dan ook nog wat andere toeristen.

Vervolgens besloten we de ‘High Place of Sacrifice Trail’ te gaan lopen. Ik had eerder een prachtige foto gezien van de ‘Garden Temple’ die alleen te bereiken was via deze trail. Toen we gidsen op zoek naar klanten hoorden roepen dat het maar 40 tot 60 minuten zou duren waren we om, en startten we onze tocht. Maar niets bleek minder waar. De 40 tot 60 minuten bleek te gaan om het beklimmen van de steile uit rotsen gehouwen trap naar het hoogste punt, de ‘High Place of Sacrifice’. Maar dat was pas waar de trail echt begon. En zo kwam het dat we in de inmiddels 30 graden, ruim 3 uur door het zand en over rotsen banjerde, met maar een enkele keer andere mensen in zicht, over een pad die nauwelijks was aangegeven. Toen we op een gegeven moment echt de weg kwijt waren werd er gelukkig vanaf een verder gelegen berg gefloten. We waren flink van de route afgeweken. Maar uiteindelijk kwamen we zo toch nog goed terecht, en die trail, die was stiekem best wel gaaf! Helemaal kapot eindigden we onze dag aan het rooftop zwembad van ons hotel. Met de voetjes omhoog nagenieten van onze prachtige eerste dag in Petra.

Ook de volgende ochtend ging onze wekker weer vroeg. Niet zo vroeg als de vorige dag, maar we zaten toch stipt om 6 uur aan het ontbijt. En we waren niet de enige, de gehele ontbijtzaal zat al vol met avonturiers. Vandaag stond een andere hike op de planning. Na de 20 minuten durende wandeling door de Siq weer te hebben volbracht kwamen we weer uit bij de oogverblindende treasury. Ondertussen de vierde keer dat we het imposante gebouw zagen, maar weer stokte onze adem. Wat een kunstwerk. Deze keer liepen we echter direct verder, weer langs het Romeinse theater en onder de poort van Hadrianus door. Op weg naar het andere hoogtepunt van Petra. The monastery. Om deze te kunnen bereiken moesten we ruim 900 ongelijke traptreden, opnieuw uit rotsen gehouwen, beklimmen. Het was weer een flinke klim, maar deze keer was het gelukkig duidelijk aangegeven en waren we zeker niet de enigen.

Toen we na 2 uur eindelijk de monastery zagen verschijnen gebeurde hetzelfde als bij de treasury. Het benam ons voor even onze adem. Ook dit gebouw, uit rotsen gehouwen, was zo ontzettend goed bewaard gebleven. En anders dan bij de treasury liepen hier bijna geen andere mensen. Wel was er een klein restaurantje, waar we heerlijk van een colaatje hebben genoten met een onbetaalbaar uitzicht. Wauw!

In twee dagen tijd hebben we meer dan 30 km gelopen en meer dan 2000 treden beklommen. De tweede van de zeven wereldwonderen kon officieel van de lijst afgestreept worden. Wat waren dit een vermoeiende, maar magische dagen!

Overnachten in de Wadi Rum woestijn

Nog nagenietende van onze tijd in Wadi Musa reden we de volgende dag door naar een nieuw avontuur. Alsof we nog niet genoeg hadden meegemaakt. Deze keer in de richting van de unieke Wadi Rum woestijn. De plek die al sinds de prehistorie wordt bewoond en vooral bekend is geworden door Lawrence of Arabia en de vele andere films die hier zijn opgenomen. Nadat we onze huurauto hadden geparkeerd stapten we over op een pick up truck met bankjes achterin, en reden we de woestijn in.

Tijdens de tour werden we van plek naar plek gereden. Zo startten we bij ‘Lawrence Spring’. Een berg midden in de woestijn met bovenop een spontane waterbron met prachtig groene bomen er om heen. Verder stopten we ook bij een grote zandduin, die heel zwaar was om te beklimmen, en twee natuurlijke bruggen ontstaan door erosie. Ook heel bijzonder: de rotstekeningen uit de prehistorie. We eindigden onze tour op een grote rots waar we met zijn allen konden genieten van de prachtige zonsondergang over het onaangetaste landschap. Fantastisch!

In het donker reden we uiteindelijk naar onze laatste stop van de dag. Het kamp waar we zouden gaan overnachten. Het kamp bestond uit een aantal zwarte bedoeïenen tenten en een grote tent waar we gezamenlijk zouden eten. Het eten werd bereid op de manier hoe de bedoeïenen dat vroeger, en blijkbaar nog steeds, doen. Er wordt een groot gat gegraven in de zandgrond. Onderin wordt een vuurtje gestookt en daar bovenop word een soort rek gezet met allerlei verschillende etenswaren. Deze wordt afgesloten met een klep, een doek, en vervolgens een hoop zand. Een aantal uren laten stomen en voilà, een heerlijke maaltijd! We sloten de dag af op een kleedje in het zand, hopend op het zien van de Melkweg, maar helaas was het volle maan. Dus kropen we maar snel onze bedoeïenen tent in om bij te komen van de lange dag.

De onderwaterwereld van de Rode Zee

Na onze overnachting in de Wadi Rum woestijn reden we door naar onze laatste bestemming, waar we onze huurauto inleverden. Aqaba. Een stad op een uurtje rijden van de woestijn, met een volledig ander aanzicht. De stad is namelijk vooral bekend voor zijn prachtige duik en snorkel locaties in de Rode Zee. En dat is ook precies waarvoor we kwamen. Om samen te gaan snorkelen, Stef om te gaan duiken, en ik om uit te rusten bij het zwembad en een kleurtje te krijgen.

Naast het prachtige koraal en de felgekleurde visjes heeft de Jordaanse overheid nog iets toegevoegd om meer toeristen te trekken. Ze hebben een heus vliegtuig en tank laten zinken om zo duikspots te creëren. De tank is vanaf het strand zelfs makkelijk te bereiken om te snorkelen (wel met flippers aan). Ook het vliegtuig is te bezwemmen maar aangezien ik nog altijd in paniek raak als ik de bodem niet meer kan zien moest ik die aan mij voorbij laten gaan.

Na drie dagen uitrusten aan de Rode Zee namen we de lokale bus terug richting Amman, en overnachtten nog één nachtje in de historische stad Madaba, voordat we het avontuur achter ons lieten en terugvlogen naar Amsterdam. Nog even wat heerlijke koekjes inslaan en een laatste keer genieten van de oh zo lekkere Midden-Oosterse keuken. Zo zie je maar, ondanks dat de regio vaak wordt overgeslagen vanwege aanhoudende onrust in sommige van de landen, heeft het Midden-Oosten zo ontzettend veel moois te bieden. En Jordanië is een absolute aanrader!